Το «Tulsa King» ξεκίνησε ως ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα, όχι μόνο για τον Σταλόνε αλλά και για τον κεντρικό ήρωα που υποδύεται. Ένας παλαίμαχος μαφιόζος, ο Ντουάιτ Μανφρέντι, αποφυλακίζεται ύστερα από 25 χρόνια και εξορίζεται από τη Νέα Υόρκη στην Τάλσα της Οκλαχόμα για να «ξαναχτίσει» μια αυτοκρατορία από το μηδέν.
Η πρώτη σεζόν σύστησε το σύμπαν της προσωπικότητάς του, δηλαδή έναν άντρα παλιομοδίτη, που πρέπει να επιβιώσει σ’ έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει πια. Στη δεύτερη, ο Ντουάιτ (Dwight) χτίζει μια νέα «οικογένεια» από περιθωριακούς, παλεύοντας να ισορροπήσει ανάμεσα στη βία και την ανάγκη του για αγάπη. Στην τρίτη σεζόν, που ο Σταλόνε χαρακτηρίζει την πιο ώριμη και δραματική, ο ήρωας αντιμετωπίζει τις συνέπειες των επιλογών του και παλεύει όχι μόνο για την εξουσία του, αλλά για την παγιωμένη φιλοσοφία του ως άντρας, πατέρας και άνθρωπος.
Το ertnews.gr βρέθηκε στη διαδικτυακή συνέντευξη, έθεσε ερώτηση και σας παραθέτει το σύνολο της συζήτησης με δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο.
Ερώτηση: Πώς ξεκίνησε η ιδέα για τον Dwight και το πώς τον τοποθετήσατε στο επίκεντρο του «Tulsa King»;
Απάντηση: Ήθελα να δείξω έναν άνθρωπο που έχει πληγώσει άλλους και τώρα πρέπει να επανεκτιμήσει τη ζωή του. Δεν ήταν παντρεμένος, δεν είχε οικογένεια, οπότε μαζευτήκαμε με τον Τέρι Γουίντερ και τον Τέιλορ Σέρινταν και είπαμε: «Ας τον βάλουμε στη φυλακή. Ας του πάρουμε την κόρη και τη γυναίκα. Ας του αφαιρέσουμε όλα όσα μπορούν να τον κάνουν τρυφερό και ανθρώπινο». Από εκεί ξεκινήσαμε, με την κόρη, τη νέα του σχέση, όλα αυτά. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει πάντα μέσα του αυτή η ανάγκη για αγάπη. Αυτό τον κρατάει αληθινό και γι’ αυτό ο θεατής τον συμπαθεί.
Ερώτηση: Ο Dwight είναι ένας πολύ σύνθετος χαρακτήρας; Πως τον δημιουργήσατε;
Απάντηση:
Ξεκινάμε με ένα «κανονικό» σενάριο, αλλά μετά χάσαμε τη λογική, με χιλιάδες λέξεις και συνεχείς διορθώσεις. Κανείς δεν έχει δει ποτέ αυτά τα προσχέδια που αρχικά γράφτηκαν. Ήταν μια μαθηματική διαδικασία, σχεδόν εξαντλητική που, αν αγαπάς το γράψιμο, είναι σαν να λύνεις ένα τεράστιο παζλ. Όταν τελειώσει το σενάριο, το 90% των προβλημάτων έχει ήδη λυθεί.
Ερώτηση: Συνεχίζετε να γράφετε ακόμη και όταν γυρίζετε τη σαιζόν;
Απάντηση: Ναι, δεν σταματάω ποτέ. Υπάρχουν φωτογραφίες μου από τα γυρίσματα του «Rocky» (για παράδειγμα) να γράφω φορώντας γάντια του μποξ. Στο «Rambo» είχα καμένα χέρια και πάλι έγραφα σε μια έρημο. Μόνο φέτος, μετά από καιρό, έχουμε πια μια φανταστική ομάδα σεναριογράφων κι έτσι μπορώ επιτέλους να επικεντρωθώ περισσότερο στην υποκριτική.
Ερώτηση: Μιλώντας για τη γραφή, το βιβλίο σας «The Steps» εμπνέεται από τα 50 χρόνια καριέρας σας. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Απάντηση: Όταν γράφεις για τη ζωή σου, σε ταξιδεύει σε μέρη που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει. Ο χρόνος φέρνει λήθη. Ξαφνικά αναρωτιέσαι «Πώς συνέβη αυτό; Μπορούσα μόνος μου»; Η απάντηση είναι όχι. Όλα όσα ζεις, από την κάθε συνάντηση, τον κάθε καβγάς, την κάθε κουβέντα με τους γονείς σου, σε διαμορφώνουν. Αν κάτι από αυτά δεν είχε συμβεί, δεν θα ήμουν εδώ τώρα με αυτή την ιδιοσυγκρασία. Κάποτε πίστευα ότι τα έκανα όλα μόνος μου, αλλά είχα λάθος. Σκέφτηκα τη σκηνή του «Rocky» μέσα στην εκκλησία, με την εικόνα του Χριστού πίσω του. Χωρίς να το καταλάβω, είχα γράψει για έναν διαλυμένο άνθρωπο που επιλέγεται να κάνει κάτι ελπιδοφόρο, που δίνει πίστη στη ζωή και στην αγάπη. Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από μόνο καλές στιγμές. Αν αν όλα ήταν γλυκά και ειρηνικά, δεν θα μάθαινες τίποτα. Ο κόσμος είναι σκληρός, και μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν.
Ερώτηση: Από τον Rocky μέχρι τον Dwight, εδώ και πέντε δεκαετίες εξερευνάτε τη δύναμη, την επιβίωση και την ανδρική ευαισθησία. Τι διαφορετικό προσέθεσε σε αυτό το παζλ ο Dwight για την κληρονομιά και την ανανέωση αυτού του μοντέλου;
Απάντηση: […] Ο Dwight μπορούσε να επιλέξει τον θυμό ή να χτίσει μια «οικογένεια» γύρω του. Επέλεξε το δεύτερο, γιατί η χειρότερη αρρώστια είναι η μοναξιά. Ένας άνθρωπος χωρίς οικογένεια είναι χαμένος. Είναι σπάνιο να βλέπεις έναν άντρα 75 ετών στην οθόνη να παλεύει ανάμεσα στη σκληρότητα και στην ανάγκη του για αγάπη. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να δείξουν την ανθρώπινη πλευρά τους, αλλά αν δεν δείξεις φόβο και το ευάλωτο σημείο σου, το κοινό δεν ενδιαφέρεται για εσένα. Στα «Rambo», για παράδειγμα, ο ήρωας δεν είναι άτρωτος. Είναι φοβισμένος, πληγωμένος, σαν παιδί που το απέρριψε η ίδια του η χώρα. Αυτό δημιουργεί ενσυναίσθηση, όχι ανωτερότητα. Μ’ αρέσει οι χαρακτήρες μου να πονάνε, να ραγίζουν. Τότε είναι αληθινοί.
Ερώτηση: Πως αισθάνεστε που πλέον λέτε τις ιστορίες σας μέσα από χαρακτήρες που ζωντανεύουν στις πλατφόρμες;
Απάντηση (Σταλόνε): [Μου αρέσει] πάρα πολύ, γιατί ειλικρινά, νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει για εμένα. Έβλεπα τη βιομηχανία να καταρρέει μπροστά μου. Σαράντα, πενήντα χρόνια μετά, το Χόλιγουντ είχε γίνει ένα σπίτι με σαθρά θεμέλια. Γιατί; Γιατί σταματήσαμε να λέμε ιστορίες με τις οποίες ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί. Προσπαθούμε να στείλουμε «μηνύματα», μα δεν είμαστε ταχυδρομείο. Ο ρόλος μας είναι να ψυχαγωγούμε και, αν μπορούμε, να εμπνέουμε, σίγουρα όχι να κάνουμε μάθημα. Το καλό με το streaming, και ειδικά με το Paramount+ (σ.σ. εκεί που προβάλλεται η σειρά σε πρώτη προβολή στην Αμερική), είναι ότι επανέφερε την έμφαση στην ιστορία. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά, το γράψιμο και οι χαρακτήρες μπήκαν στο περιθώριο. Όλοι ενδιαφέρονταν μόνο για τα εφέ, όμως, τα κλασικά έργα μένουν, επειδή μπορείς να τα δεις είκοσι φορές και πάντα να βρίσκεις κάτι νέο. Αγαπημένη μου ταινία, για παράδειγμα είναι το «Λιοντάρι στο Χειμώνα» (Lion in Winter) με τον Πίτερ Ο’Τουλ και την Κάθριν Χέπμπορν που την έχω δει πενήντα φορές. Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι που δεν είχα παρατηρήσει. Αυτή η λεπτότητα λείπει από το σινεμά σήμερα. Βγαίνεις από την αίθουσα, έχεις φάει το hot dog σου, κι έχεις ήδη ξεχάσει το έργο.
Ερώτηση: Πώς οι μεγάλες ιστορίες της μαφίας, από τον Ντον Κορλεόνε μέχρι τον Γουόλτερ Γουάιτ, λειτούργησαν ως αναφορά για το «Tulsa King»;
Απάντηση: Όλοι έχουμε μέσα μας μια ροπή για παραβατικότητα και κατάλυση των κανόνων, μια έλξη προς την ανομία. Στις ιστορίες αυτές, βλέπεις ανθρώπους που πάνε κόντρα στο σύστημα, όχι γιατί είναι ψυχοπαθείς, αλλά γιατί θεωρούν το σύστημα διεφθαρμένο. Δεν είναι τέρατα. Είναι τύποι που θέλουν κάτι χωρίς να το δουλέψουν τίμια, αλλά δεν είναι σαδιστές. Και γι’ αυτό μας τραβούν οι «κακοί» αφού κατά κάποιο τρόπο, είναι επαναστάτες. Είναι αυτοί που τολμούν να πουν «όχι» και αυτό έχει κάτι μαγνητικό.
Ερώτηση: Ο Τέιλορ Σέρινταν έχει μια πολύ ξεχωριστή φωνή ως δημιουργός. Τι θεωρείτε μοναδικό στον κόσμο που έφτιαξε για το «Tulsa King»;
Απάντηση: Μοιάζει να έχουμε κοινές πορείες με τον Τέιλορ. Κι οι δυο μας ήμασταν «απ’ την απ’ έξω». Εκείνος δεν έβρισκε ρόλους, εγώ ήμουν ένας τύπος με προφορά και ομιλία που δεν ταίριαζε πουθενά. Κάποτε τον είχα γνωρίσει σε έναν στάβλο, όταν είχα μερικά άλογα, και πιάσαμε κουβέντα. Του είπα: «Θες να με βοηθήσεις να γράψουμε τον τελευταίο Rambo»; Μου λέει: «Σοβαρά»; Και απάντησα: «Ναι, γιατί όχι»; Μου είπε τότε ότι έγραφε το «Sicario» για να δει αν το γνώριζα. Εγώ είχα γράψει το «Rocky», και εκείνος το «Sicario»· και αυτό ήταν το κλειδί του. Μέσα από την αποτυχία βρήκε τον δρόμο του κι αυτό θαυμάζω σε εκείνον: είναι συγγραφέας. Οι ηθοποιοί είναι ωραίοι, αλλά οι (σ.σ. πραγματικοί) συγγραφείς είναι σπάνιοι.
Ερώτηση: Πώς έχει αλλάξει ο κόσμος του «Tulsa King» μέσα σε τρεις σεζόν;
Απάντηση: Η πρώτη σεζόν ήταν σαν να πέφτεις από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει. Όλοι έλεγαν «Γιατί ο Σταλόνε κάνει τηλεόραση; Αφού είναι «ξεχασμένη υπόθεση». Ανήκει στο παρελθόν». Αυτά με ξυπνούν το πρωί, γιατί μ’ αρέσει όταν με αμφισβητούν. Με κρατά ζωντανό. Όταν τελικά δούλεψε η σειρά, ένιωσα δικαίωση γιατί είχε τρία στοιχεία που θεωρώ ιερά στη γραφή: ψυχή, ενέργεια και χιούμορ. Όχι το χιούμορ που έχουν οι κωμωδίες, αλλά ανθρώπινο χιούμορ που βγαίνει μέσα από στιγμές αμηχανίας, λάθη, αυθεντικότητα. Ο κόσμος γελά γιατί αναγνωρίζει τον εαυτό του. Η δεύτερη σεζόν ανέβασε τον πήχη. Η τρίτη είναι η σημαντικότερη απ’ όλες. Τώρα το κοινό βλέπει τους ήρωες σαν οικογένεια. Δεν είναι πια ξένοι, είναι φίλοι. Τρεις σεζόν μαζί είναι σαν μια σχέση, κι αυτό είναι υπέροχο.
Ερώτηση: Νιώθετε ποτέ ότι στη ζωή σας σάς φέρονται σαν «βασιλιά», όπως τον Dwight; Και τι θα λέγατε σε νέους ηθοποιούς που ξεκινούν τώρα;
Απάντηση: Η δημοσιότητα είναι μεθυστική, είναι όμως μια αλλοιωμένη κατάσταση. Σου φέρονται ιδιαίτερα, δεν το αποφεύγεις. Έχεις όμως δύο δρόμους για να επιλέξεις: να γίνεις αχάριστος ή να είσαι ευγνώμων. Εγώ επιλέγω το δεύτερο. Διδάσκω τις κόρες μου να είναι συμπονετικές. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν δουλειές που δεν θέλουν, απλώς γιατί πρέπει να επιβιώσουν και αυτό είναι ευγενές. Δεν γεννήθηκαν για να ιδρώνουν σε κουζίνες ή να σκάβουν, αλλά το κάνουν. Πρέπει να τους σεβόμαστε. Η ευγνωμοσύνη είναι το μόνο αντίδοτο στην αλαζονεία, όπως και η οικογένεια, το να είσαι ευάλωτος και η προσωπική μεταμόρφωση
Ερώτηση: Μέσα από τους χαρακτήρες σας όπως τους Ρόκι, Ράμπο, Ντουάιτ, βλέπουμε πάντα έναν άντρα που πληγώνεται, αλλά δεν σταματά να παλεύει. Πόσο προσωπικά το παίρνετε αυτό;
Απάντηση: Πολύ (προσωπικά). Ξέρεις, όλοι μας κουβαλάμε κάτι και κανείς δεν περνά τη ζωή του χωρίς να έχει πληγές. Εγώ τις έκανα ιστορίες. Δεν ήμουν ο πιο έξυπνος, ούτε ο πιο ταλαντούχος αλλά είχα αυτή την εμμονή να συνεχίζω, να μη σταματάω.
Ο Ρόκι είναι εγώ. Ο Ράμπο είναι η οργή μου. Ο Ντουάιτ είναι η συγχώρεση που έψαχνα.
Ερώτηση: Στη σειρά, ο Dwight δείχνει έναν άντρα που ψάχνει να ξαναχτίσει μια «οικογένεια». Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό θέμα για εσάς;
Απάντηση: Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τη μοναξιά. Ένας άντρας μπορεί να είναι δυνατός, να έχει λεφτά, να τον φοβούνται, αλλά αν δεν έχει κάποιον να τον αγαπά, είναι ήδη τελειωμένος. Η μεγαλύτερη αρρώστια δεν είναι ο καρκίνος, είναι η απομόνωση. Κοίτα τον Dwight, θα μπορούσε να μείνει θυμωμένος και εκδικητικός. Αντί γι’ αυτό, αρχίζει να μαζεύει γύρω του ανθρώπους που νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Δημιουργεί οικογένεια εκεί που δεν υπήρχε. Αυτό είναι ο αληθινός ηρωισμός.
Ερώτηση: Αναφερθήκατε κάποτε στην πίστη σας και στο πώς σας κράτησε όρθιο. Πώς τη βλέπετε σήμερα;
Απάντηση: Πάντα ένιωθα ότι κάποιος με προστάτευε κι όχι με την έννοια του «θαύματος». Περισσότερο σαν να υπάρχει ένα χέρι που σου λέει: «Μην τα παρατάς ακόμα». Στην εκκλησία στη Φιλαδέλφεια, όταν ήμουν παιδί, υπήρχε ένα άγαλμα του Χριστού με τα χέρια απλωμένα. Πάντα το κοιτούσα και σκεφτόμουν: «Αυτός εκεί, έχει πόνο στο βλέμμα του, αλλά ακόμα ανοίγει τα χέρια του». Αυτό είναι πίστη: να ανοίγεις τα χέρια σου, ενώ πονάς.
Ερώτηση: Είστε γνωστός για τη φυσική σας δύναμη, αλλά έχετε περάσει κι απίστευτες δοκιμασίες στο σώμα σας. Τι μάθατε από αυτό;
Απάντηση: Ότι η αδυναμία είναι δώρο. Είχα πάνω από είκοσι χειρουργεία. Έσπασα την πλάτη, το σβέρκο, ώμους, πλευρά. Κάθε φορά έλεγα «είναι η τελευταία», αλλά ξέρεις τι; Κάθε φορά που ήμουν κάτω, ένιωθα πιο κοντά σε ανθρώπους που πονούσαν κι αυτοί. Όταν δεν μπορείς να σηκωθείς, μαθαίνεις ποιος είσαι στ’ αλήθεια. Οι τραυματισμοί με έμαθαν να είμαι ευγνώμων. Παλιά έβλεπα τον εαυτό μου σαν μηχανή. Τώρα βλέπω έναν άνθρωπο που έζησε πολλά και στάθηκε τυχερός που ζει ακόμα.
Ερώτηση: Πώς σας έχει αλλάξει η οικογένειά σας;
Απάντηση: Με προσγείωσε. Έχω τρεις κόρες και μια γυναίκα που δεν μασάνε. Με κρατούν ειλικρινή. Αν κάνω τον έξυπνο, με κοιτούν και λένε «Μπαμπά, σταμάτα». Και έχουν δίκιο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό από την ειλικρίνεια. Η οικογένειά μου είναι ο καθρέφτης που δεν με αφήνει να ξεχάσω ποιος είμαι.
Ερώτηση: Αν μπορούσατε να δώσετε μια φράση ως μήνυμα ζωής, ποια θα ήταν;
Απάντηση: «Μη σταματάς :να προχωράς». Ακούγεται απλό, αλλά είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει. Θα σε χτυπήσουν, θα σε απορρίψουν, θα σε ξεχάσουν, αλλά αν συνεχίσεις, ακόμα κι ένα βήμα τη φορά, τελικά θα φτάσεις εκεί που πρέπει. Όπως είπε ο Ρόκι: «Δεν έχει σημασία πόσο δυνατά χτυπάς, αλλά πόσο δυνατά μπορείς να δεχτείς το χτύπημα και να συνεχίσεις». Αυτό δεν ήταν απλώς ατάκα. Ήταν η ζωή μου.
Ερώτηση: Είστε 79 ετών, αλλά εξακολουθείτε να παίζετε ρόλους γεμάτους ένταση και φυσική δύναμη. Πώς αντιμετωπίζετε το πέρασμα του χρόνου;
Απάντηση: Παλιά έβλεπα το γήρας σαν εχθρό. Τώρα το βλέπω σαν δάσκαλο. Όταν είσαι νέος, πιστεύεις πως όλα είναι δικά σου. Ότι έχεις χρόνο, ότι μπορείς να τα προλάβεις όλα. Μετά αρχίζεις να μετράς διαφορετικά· κάθε πρωί που ξυπνάς και μπορείς να σταθείς στα πόδια σου, είναι δώρο. Δεν μπορείς να είσαι για πάντα ο ήρωας που σπάει πόρτες, αλλά μπορείς να είσαι ο άντρας που δείχνει τι σημαίνει να έχεις αντέξει τόσες πτώσεις και να στέκεσαι ακόμη. Αυτό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.
Ερώτηση: Ο Dwight έχει φτάσει σε μια ηλικία που οι περισσότεροι άντρες νιώθουν «τελειωμένοι». Εσείς επανανοηματοδοτειτε την ύπαρξή του. Ήταν αυτό συνειδητό;
Απάντηση: Απόλυτα. Η κοινωνία σού λέει ότι στα 70 έχεις τελειώσει, ότι πρέπει να κάτσεις, να σωπάσεις. Εγώ δεν το δέχομαι αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που ξυπνούν στα 75 και ξεκινούν τη δεύτερη ζωή τους. Ο Dwight είναι το σύμβολο αυτού του δεύτερου γύρου. Ένας άντρας που έχασε τα πάντα και αντί να περιμένει το τέλος, αρχίζει να χτίζει πάλι. Δεν είναι ιστορία για «γκάνγκστερ», είναι ιστορία λύτρωσης.
Ερώτηση: Υπάρχει κάτι στο «Tulsa King» που θα λέγατε πως είναι η παρακαταθήκη σας ως καλλιτέχνη;
Απάντηση: Ναι· ότι δεν έχεις ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Όλη μου τη ζωή έπαιζα τύπους που πάλευαν με τον εαυτό τους, αλλά εδώ, με τον Dwight, ένιωσα για πρώτη φορά πως ο ήρωας βρίσκει ειρήνη μέσα του. Και αυτό, ίσως, είναι το τελευταίο κεφάλαιο που πάντα ήθελα να γράψω. Κάποτε πίστευα ότι η παρακαταθήκη μου θα ήταν «ο Ρόκι». Τώρα νομίζω ότι είναι κάτι άλλο: να δείξω πως ένας άντρας μπορεί να γίνει καλύτερος, ακόμα και στο τελευταίο του μίλι.
Ερώτηση: Πώς βλέπετε το μέλλον του «Tulsa King» μετά την τρίτη σεζόν;
Απάντηση: Έχουμε ακόμα ιστορίες να πούμε. Ο Dwight δεν έχει τελειώσει, αλλά πρέπει να το «πάμε σωστά». Δεν θέλω η σειρά να γίνει ρουτίνα. Αν σταματήσει να έχει καρδιά, θα είμαι ο πρώτος που θα πει «ως εδώ». Η τρίτη σεζόν είναι η πιο ώριμη. Έχει δράση, αλλά κυρίως έχει αλήθεια. Δεν θέλουμε να το κάνουμε πιο μεγάλο, θέλουμε να το κάνουμε πιο βαθύ.
Ερώτηση: Σας ενδιαφέρει η ιδέα της «παρακαταθήκης»; Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται;
Απάντηση: Όχι σαν «σταρ»· αυτά είναι προσωρινά. Θέλω να με θυμούνται ως άνθρωπο που πάλεψε, που δεν τα παράτησε. Αυτό αρκεί. Αν ένας πιτσιρικάς, κάπου, πει «αν τα κατάφερε αυτός, μπορώ κι εγώ», τότε όλη η ζωή μου είχε νόημα. Δεν χρειάζομαι ανδριάντες ή επετειακά αφιερώματα. Το να εμπνεύσεις έστω έναν άνθρωπο· αυτό είναι το πραγματικό Όσκαρ.
Ερώτηση: Τι σας φοβίζει περισσότερο σήμερα;
Απάντηση: Να μην έχω πια πάθος. Μπορώ να αντέξω τον πόνο, τη φθορά, την απώλεια. Αλλά όχι την αδιαφορία. Όταν σταματήσεις να νοιάζεσαι, τότε είσαι πραγματικά γέρος.
Ερώτηση: Και τι σας δίνει ακόμα ενέργεια;
Απάντηση: Η δημιουργία. Να γράφω, να σχεδιάζω σκηνές, να δουλεύω με νέους ανθρώπους που έχουν φωτιά μέσα τους. Η ενέργεια είναι μεταδοτική. Αν περιτριγυρίζεσαι από πάθος, δεν γερνάς ποτέ.
Ερώτηση: Κοιτάζοντας πίσω σε πέντε δεκαετίες καριέρας, τι θεωρείτε πως σας κράτησε όρθιο;
Απάντηση: Το πείσμα και το χιούμορ. Αν δεν μπορείς να γελάσεις με τον εαυτό σου, έχεις τελειώσει. Η ζωή είναι ένα συνεχές σενάριο ξαναγραμμένο απ’ τον Θεό με κόκκινο στυλό. Άλλες φορές σου διορθώνει λάθη, άλλες φορές σου σκίζει ολόκληρες σελίδες. Αν δεν έχεις την ικανότητα να γελάς, θα τρελαθείς.
Ερώτηση: Ποια είναι η δική σας «μυστική συνταγή» για την αντοχή;
Απάντηση: Να μη σε νοιάζει η τελειότητα. Όλοι παθαίνουν εμμονή με το να φαίνονται τέλειοι, επιτυχημένοι, αλάνθαστοι. Η τελειότητα είναι βαρετή. Η αποτυχία είναι που σε κάνει ενδιαφέροντα. Κάθε φορά που αποτυγχάνεις, μαθαίνεις να διαβάζεις τον εαυτό σου λίγο καλύτερα. Και κάθε φορά που σηκώνεσαι, χτίζεις κάτι που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει: χαρακτήρα.
Ερώτηση: Έχετε πει κάποτε πως «ο πραγματικός ήρωας δεν είναι αυτός που νικά, αλλά αυτός που επιμένει». Είναι αυτή η ουσία του δικού σας τρόπου ζωής;
Απάντηση: Ναι. Για μένα, ο ήρωας δεν είναι ο δυνατός, είναι ο ανθεκτικός, ο τύπος που τρώει χτυπήματα και συνεχίζει να σέρνεται μπροστά. Αυτός είναι ο άνθρωπος που θαυμάζω, όχι αυτός που έχει όλα τα χαρτιά στα χέρια του, αλλά εκείνος που παίζει με αυτά που του έτυχαν και δεν τα πετάει. Κάθε μέρα είναι ένας γύρος. Άλλες μέρες χάνεις, άλλες απλώς επιβιώνεις, αλλά αν δεν εγκαταλείψεις, στο τέλος έχεις νικήσει.
Ερώτηση: Έχετε καταφέρει να ισορροπήσετε ανάμεσα στη φιλοδοξία και την ειρήνη;
Απάντηση: Ακόμα το προσπαθώ. (γέλια) Η φιλοδοξία είναι σαν φωτιά, αν δεν τη «διαχειριστείς», θα σε κάψει. Αλλά χωρίς αυτήν, θα παγώσεις. Το μυστικό είναι να κρατάς τη φλόγα, χωρίς να αφήνεις να γίνει πυρκαγιά, γι’ αυτό λέω πως η ωριμότητα δεν είναι να σταματήσεις να θες, είναι να ξέρεις γιατί το θες.
Ερώτηση: Αν μπορούσατε να μιλήσετε στον νεαρό Σταλόνε, αυτόν που έγραφε τον «Rocky» χωρίς λεφτά, τι θα του λέγατε;
Απάντηση: Θα του έλεγα: «Μην ψάχνεις την επιτυχία, ψάξε την αλήθεια. Η επιτυχία θα σε μπερδέψει. Η αλήθεια θα σε σώσει». Κι επίσης θα του έλεγα: «Μάθε να συγχωρείς πιο γρήγορα και να αγαπάς πιο βαθιά», όλα τα άλλα, θα βρουν τον δρόμο τους.
Ερώτηση: Κλείνοντας, τι θα θέλατε να αφήσετε πίσω;
Απάντηση: Μια φράση που να κάνει κάποιον να σταθεί λίγο ψηλότερα όταν τη θυμηθεί. Κάτι σαν το «Προχώρα. Μην κοιτάς πίσω. Το αύριο σε χρειάζεται περισσότερο από το χθες». Αυτό είναι όλο. Αν αφήσω αυτό το μήνυμα πίσω μου, θα είναι σαν να έτρεξα τον τελευταίο γύρο και να έφτασα στη γραμμή όρθιος. Στο τέλος, δεν σου μένουν τα βραβεία, ούτε τα λεφτά, ούτε η φήμη. Είναι για τη στιγμή που λες: «Τα έδωσα όλα, κι όμως στέκομαι ακόμα». Εκείνη τη στιγμή, είσαι ζωντανός.
Ο Σιλβέστερ Σταλόνε δεν υπήρξε ποτέ ο «κλασικός» ηθοποιός των μεγάλων σχολών. Δεν είχε την εκφορά, τη φωνή ή τη φινέτσα των δραματικών ινδαλμάτων. Είχε όμως κάτι σπανιότερο: πειθαρχία, αντοχή και αυτογνωσία. Όπως ένας αθλητής που προπονείται ξανά και ξανά μέχρι να φτάσει στην κορυφή, έτσι κι εκείνος προπονήθηκε αδιάκοπα στην τέχνη του. Έγραψε, σκηνοθέτησε, απέτυχε, ξαναπροσπάθησε. Και τελικά απέδειξε ότι η υποκριτική, όπως και ο αθλητισμός, είναι θέμα μυών στα μπράτσα και τις γάμπες, αλλά εσωτερικών μυών και θάρρους, επιμονής, ψυχής. Κι αυτό το παράδειγμα, όσο απλό κι αν ακούγεται, είναι ο λόγος που ο Σταλόνε παραμένει ένας ζωντανός θρύλος. Γιατί δεν έπαιξε ποτέ τον ήρωα αλλά… έγινε.
www.ertnews.gr
Πηγή του άρθρου είναι: https://www.timesnews.gr/category/politismos
